W dzisiejszym wpisie postaram się przybliżyć Wam temat wizyty kociego pacjenta u weterynarza oraz kwestię odrobaczenia i szczepienia.

Kociak zwykle trafia na pierwszą wizytę do lekarza weterynarii w wieku 8-10 tygodni, kiedy ma już nowego właściciela. Oglądam go wtedy dokładnie prowadząc jednocześnie wywiad. Zwracam uwagę na błony śluzowe, stan uzębienia, mierzę temperaturę, osłuchuję serce i klatkę piersiową, szukam śladów obecności pasożytów zewnętrznych (pchły, świerzbowiec), zaglądam do uszu, badam ogólny stan skóry i włosów, wykluczam możliwości istnienia grzybicy.

Odrobaczanie kota

Przy pierwszym badaniu warto również zbadać kał kociaka, aby upewnić się, czy nie ma pasożytów wewnętrznych i ewentualnie dobrać odpowiedni środek i drogę podania (tabletka, pasta, preparat spot on, iniekcja). Odrobaczenie należy przeprowadzać regularnie, szczególnie u zwierząt wychodzących i żyjących w dużych skupiskach, ponieważ większe jest ryzyko zarażenia się.

Moim zdaniem pierwsze odrobaczenie powinno mieć miejsce w wieku 6 tygodni a następnie kolejno 8 i 11 tygodni. Później w zależności od narażenia warto odrobaczać kota raz na 3-4 miesiące.

Szczepienie kota

Regularne szczepienia są bardzo ważne dla zdrowia kociaka. Szczególnie istotne są szczepienia przeciwko panleukopenii, zakaźnemu zapaleniu nosa i tchawicy, kaliciwirozie, wirusowi białaczki kociej i wściekliźnie.

Początkowa seria szczepień przypada na wiek 9 tygodni i powtórna po 3-4 tygodniach. Szczepionkę przeciwko wściekliźnie podajemy zazwyczaj w wieku skończonych 12 tygodni. Pamiętajcie, że szczepimy zawsze zwierzę odrobaczone i zdrowe.

Poniżej przybliżę Wam nieco wyżej wymienione jednostki chorobowe.

Panleukopenia

Panleukopenia jest chorobą bardzo zaraźliwą, stanowi odpowiednik parwowirozy u psów. Przebiega z ostrym zapaleniem jelit i bardzo silną immunosupresją. Choroba rozpoczyna się nagle silnym osłabieniem, apatią, występuje gorączka, utrata apetytu i niechęć do picia.

Silny ból brzucha powoduje, że kot niechętnie się porusza, leży na mostku z podkurczonymi przednimi kończynami. Włosy robią się matowe i nastroszone, ponieważ taki kot się nie myje. Potem dołączają także wymioty. Śmiertelność u kociąt sięga 25-75%.

Szczepienie przeciwko panleukopenii robimy zwykle w wieku skończonych 9 i 12 tygodni. Doszczepiamy po roku i potem co 1-3 lata.

Wirusowe zakażenia dróg oddechowych (tzw. katar kotów)

Wirusowe zakażenia dróg oddechowych wywoływane przez herpeswirus i kaliciwirus kotów. Są to bardzo często występujące choroby, zwłaszcza u młodych kociąt. Katar jest częstym i nawracającym problemem w skupiskach kotów, a w przypadku kotów piwnicznych może przebiegać z dużą zachorowalnością i śmiertelnością.

W przypadku herpeswirozy dominuje obraz zapalenia jamy nosowej i tchawicy, potem dołącza się wypływ z nosa i zmiana głosu. Zwierzęta mają zatkany nos i oddychają pyszczkiem. Przebieg choroby może być ciężki, jednak śmiertelność zwykle nie jest wysoka. Zgony zdarzają się u kotów bardzo młodych, zwłaszcza zarobaczonych, niedożywionych i ze spadkiem odporności.

Kaliciwiroza jest bardzo zróżnicowana w przebiegu, od niezbyt ciężkiego zapalenia błony śluzowej nosa do ciężkiego kataru podobnego w przebiegu do herpeswirozy. U większości kociąt przejawia się jednak tylko kichaniem i surowiczym wypływem z nosa i oczu. Gorzej jest w przypadku powikłań, kiedy pojawia się ropny wypływ z nosa i oczu, oraz utrudnione oddychanie i zakażenie bakteryjne dróg oddechowych. Charakterystyczne są nadżerki i owrzodzenia w jamie ustnej, szczególnie na języku, podniebieniu i wargach.

Przeciwko Wirusowemu zakażeniu dróg oddechowych szczepimy w wieku skończonych 9 i 12 tygodni, doszczepiamy po roku i potem co 1-3 lata.

Białaczka

Białaczka bywa przyczyną śmierci, zwłaszcza młodych zwierząt i jest częstą chorobą zakaźną występującą u kotów. Przyczyną jest wirus białaczki kotów FeLV.

Jednym z najczęściej występujących objawów, spotykanym u kotów trwale zakażonych, jest niedokrwistość, która rozwija się skrycie. Węzły chłonne są często powiększone i występuje gorączka, jest to niewielkie podwyższenie temperatury, ale utrzymujące się przewlekle. Skutkiem obniżonej odporności są częste infekcje.

Wskutek zakażenia wirusem białaczki, rozwijają się chłoniakomięsaki, zwłaszcza w grasicy, przewodzie pokarmowym ale mogą być rozsiane w różnych narządach.

Najczęściej jednak stwierdza się brak apetytu, wychudzenie i apatię, objawy ze strony układu oddechowego, powiększenie węzłów chłonnych oraz niedokrwistość i zapalenie dziąseł.

Są dostępne szczepionki, ale najpierw należy wykluczyć specjalnym testem zakażenie kota, zanim go zaszczepimy. Powinno się szczepić tylko zdrowe koty, wolne od wirusa białaczki

Są różne szkoły, natomiast zasada jest taka, że szczepimy koty zdrowe, wolne od wirusa, w wieku skończonych 9 i 12 tygodni, doszczepiamy raz w roku w zależności od możliwości narażenia. Pamiętajcie, że istnieje ryzyko wystąpienia mięsaka w miejscu iniekcji, dlatego zaleca się szczepienie podskórne na tylnej nodze a nie między łopatkami.

Wścieklizna

Wścieklizna to bardzo niebezpieczna i śmiertelna choroba wirusowa zwierząt, groźna także dla ludzi. I chociaż nie ma w Polsce obowiązku szczepienia kotów przeciwko wściekliźnie, ja zachęcam do wykonywania tego szczepienia nie tylko ze względu na bezpieczeństwo pupila, ale też jego właściciela. Niezależnie od tego, czy kot wychodzi na dwór czy też nie.

Mówi się, że kot mieszkający w domu nie jest przecież narażony… Pewnego dnia zadzwoniła do mnie przestraszona klientka, której wylegujący się na balkonie kot, został zaatakowany przez nietoperza, który po badaniu okazało się na szczęście, że nie był chory na wściekliznę, ale strachu się Pani najadła. Więc nigdy nie wiadomo, co się może wydarzyć.

Pierwszą dawkę szczepionki podaję w wieku 3-4 miesięcy, a później zachęcam do corocznego szczepienia.

Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów (FIP)

Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów występuje rzadziej niż wcześniej wymienione choroby. Wywoływane jest przez koronawirus kotów z rodziny Coronaviridae.

Objawy są bardzo zróżnicowane, co stwarza pewne trudności diagnostyczne. Choroba może przebiegać ostro lub podostro, postępuje i praktycznie zawsze kończy się śmiercią. Objawy nietypowe jak nawrotowa gorączka, utrata apetytu, wychudzenie, apatia i brak higieny. Kot staje się odwodniony i wyniszczony, czasem towarzyszy temu biegunka i wymioty. Często występuje niedokrwistość, żółtaczka lub mocznica.

Kota można szczepić w wieku 16 tygodni życia. Od lat szczepionka jest dostępna na naszym rynku, ale jej skuteczność nie jest jak do tej pory potwierdzona.

Wirusowy niedobór immunologiczny kotów (FIV)

Choroba powoduje immunosupresję podobną w przebiegu i skutkach do HIV u ludzi. Objawy, które się pojawiają wynikają albo z bezpośredniego działania wirusa albo ze spadku odporności, który powoduje. Wirusowy niedobór immunologiczny kotów może trwać latami i przebiegać z rozmaitymi objawami. Szczepionki w zasadzie nadal są na etapie badań i prób.

Ostatnie wpisy poświęciłam tematowi szczeniąt, w kilku kolejnych postaram się przybliżyć kwestie związane z wychowaniem kociąt.

Kocięta dobrze wziąć do domu, kiedy mają przynajmiej 8 tygodni i najlepiej aby chociaż raz były już odrobaczone. Większość kociąt w takim  wieku jest już przyzwyczajona do stałego pokarmu, jedyna kwestia to wybór karmy, która będzie im smakowała, więc warto dowiedzieć się, co kociak wcześniej dostawał do jedzenia. A zaznaczam, że kot to takie stworzenie, które nie zje, jeśli mu coś nie smakuje i głodówka czy wykładanie karmy raz dziennie z reguły nic tu nie pomoże.

Mleko, wbrew pozorom, nie jest trafnym wyborem i może spowodować wystąpienie biegunki, lepiej dobrać odpowiednią, w pełni wartościową suchą karmę i dołączyć do tego smakowite, wilgotne saszetki czy puszki dla kotów. Na rynku jest bardzo szeroki wybór i na pewno coś się uda wybrać dla Waszego pupila. Dostęp do pokarmu kocięta mogą mieć cały czas. Koty zwykle nie przejadają się, jedzą wtedy, kiedy potrzebują i ile potrzebują.

Socjalizacja kota

Okres socjalizacji u kocią trwa do 7-9 tygodnia życia. Okres młodzieńczy kończy się między 6 a 12 miesiącem życia, kiedy koty osiągają dojrzałość płciową. Natomiast dojrzałość społeczną koty osiągają dopiero w wieku 2,5 – 4 lat.
Kształtowanie więzi społecznych w okresie socjalizacji następuje szybko i łatwo. Później proces taki zachodzi już dużo wolniej i wymaga dłuższego kontaktu z innymi osobnikami. Oswajanie się i socjalizowanie kociąt z innymi gatunkami, w tym z człowiekiem, rozpoczyna się już w drugim tygodniu życia a trwa tylko do 7 tygodnia życia.

Kociaki, które wychowują się razem ze szczeniętami, nie boją się psów w dorosłym życiu, zaś te, które nie zetkną się z psami przed ukończeniem 12 tygodni, w wieku dorosłym unikają psów i raczej schodzą im z drogi.
Jeżeli bierzecie kociaka i chcecie, żeby szybko się z Wami oswoił, szukajcie takiego, który miał wczesne relacje z człowiekiem. Taki wczesny kontakt jest korzystny dla prawidłowego kształtowania związku między kotem a człowiekiem, a poza tym przyspiesza jego rozwój fizyczny i rozwój ośrodkowego układu nerwowego kociąt.

Potwierdza to moje doświadczenia z kociętami. Mam kota, który jest z mną od pierwszych tygodni swojego życia. Chętnie do mnie przychodzi, zaczepia i szuka towarzystwa innych osób i zwierząt, ma bardzo dobry kontakt z moimi psami, chętnie się z nimi bawi, jakby mógł to by do nich szczekał a kiedy już ma dość, ucieka na drzewo. Mam też kotkę, którą przygarnęłam, kiedy miała kilka miesięcy i ona długo się z nami oswajała, do tej pory jedynie z bezpiecznej odległości przygląda się psom, z drugim kotem ledwo się tolerują, a do nas przekonała się dopiero po pół roku i nie było to łatwe.

Okres socjalizacji kociąt jest bardzo krótki, bo tylko do 7 tygodnia życia i jeśli weźmiecie kociaka z hodowli to raczej nie powinno być problemów, ale jeśli bierzecie takiego od kotki wolno żyjącej (która też często ukrywa swoje potomstwo), wtedy trzeba mu już poświęcić więcej uwagi i wykazać się większą cierpliwością.

Aby kocięta nie wykazywały agresywnych zachowań w stosunku do innych kotów, psów czy ludzi, potrzebny jest częsty i długi kontakt z nimi do 7 tygodnia życia kociąt. Im do kontaktu z człowiekiem dochodzi wcześniej i jest on bardziej intensywny tym efekty socjalizacji są lepsze i szybsze.

Kot wychodzący?

Jedno z częstszych pytań osób które planują mieć kota – Czy kot ma być „wychodzący”? Jeśli mieszkacie w bloku, to będzie raczej nierealnei wtedy pojawia się kolejne pytanie: czy to dobrze dla kota? Przecież kot to indywidualista.
Oczywiście koty, które żyją tylko w domu, nie będą narażone na wypadki, poturbowanie przez inne zwierzęta, choroby zakaźne czy pasożytnicze ale czy będą szczęśliwe? Życie wyłącznie w domu sprzyja zdrowiu i wydłuża życie kotów, ale czy nie wpływa negatywnie na ich zachowanie?

Są kocięta, które odczuwają silną potrzebę wychodzenia na zewnątrz i jeśli im to uniemożliwić, to będzie to trudne i dla kota i dla jego właściciela. Faktem jest, że wiele kotów kastrowanych czy sterylizowanych, po zapewnieniu im wystarczających udogodnień, może całe życie przebywać wyłącznie w domu, nie cierpiąc z powodu zaburzeń zachowania.

Zachowanie i poszukiwanie rozrywek

Biorąc kociaka musicie liczyć się z jego odkrywczą pasją. Kot lubi skakać, wspinać się i wchodzić tam, gdzie raczej nie powinien – musicie być tego świadomi. Kociak nie powinien mieć dostępu do rzeczy, które może zniszczyć, ani do rzeczy, które mogą być dla niego niebezpieczne, jeśli je pogryzie, połknie, wskoczy na nie lub podrapie. Miejsce, gdzie znajduje się kot powinno mieć wygodny kąt do odpoczynku, kuwetę, zabawki dla kociaka i oczywiście pełną miseczkę.

Słowne i fizyczne karcenie kota nie wchodzi w grę, bo będzie psocił dalej, tyle że jak właściciel nie będzie widział. Karcenie może wywołać stres, strach i pogłębić lękliwość zwierzęcia, co nie pomaga budować prawidłowych relacji z człowiekiem.

Korzystanie z kuwety

Koty to bardzo czyste stworzenia, praktycznie już w wieku 5-6 tygodni zaczynają szukać odpowiedniego podłoża, gdzie mogłyby załatwić swoje potrzeby fizjologiczne i zagrzebać odchody. Jeśli kociak należy do tych, które zakopują swoje odchody, umiejętność ta pojawia się u nich w 7 tygodniu życia. Nauka oddawania kału i moczu do żwirku w kuwecie nie powinna być trudna, ponieważ koty instynktownie załatwiają potrzeby fizjologiczne do ziemi.

Trzeba pamiętać, że musi to być odpowiednia kuweta, do której kot ma łatwy dostęp i w której jest regularnie zmieniany żwirek. Trzeba też uniemożliwić kociakowi dostęp do innych miejsc, w których miałby ochotę się załatwiać np. ziemia w donicach z kwiatami, czy palenisko w kominku. Kuweta powinna znajdować się w pomieszczeniu, w którym kot najczęściej przebywa, tak aby nie musiał jej długo szukać, gdy zajdzie potrzeba oddanie moczu czy kału. Zaleca się sadzanie kota do kuwety po przechadzce lub jedzeniu i zamykanie go w pokoju z kuwetą, kiedy pozostaje bez kontroli.

U kociąt przejście na pokarm stały zazwyczaj zaczyna się, gdy podążają za matką do miski z pokarmem. U kociąt do 6 miesiąca życia kształtują się upodobania, co do zapachu, konsystencji lub składników pokarmu. Koty lubią urozmaicenie i zwykle można im na to pozwalać w żywieniu.

Matka przynosi kociętom zdobycz już w 4 tygodniu życia a w 5 kociak jest w stanie sam zabić ofiarę. Potem przez kolejne 3-4 tygodnie kocięta polują z matką a nauka trwa od 5 do 20 tygodnia życia. Po tym czasie trudniej im się nauczyć polować. Co do zachowania, to nie należy tępić kociej pasji badawczej i odkrywczej, a jedynie skierować ją w dozwolonym kierunku i miejscu.

Drapanie to naturalne zachowanie kota, w ten sposób pielęgnuje pazury, znaczy terytorium i rozciąga ciało. Jednak drapanie nie powinno być tolerowane jeśli jego ofiarą są meble czy człowiek. Należy kotu regularnie obcinać pazury, nie dopuszczać go do miejsc, których nie chcemy, aby drapał i montować drapaki.

I na koniec tej części jeszcze dwa tematy

Jeśli chcecie wziąć kociaka rasowego, obowiązkowo wcześniej zapoznajcie się z cechami danej rasy, z wymaganiami i upodobaniami, bo jedno jest pewne, że cech rasowych nie zmienicie i nie „nagniecie”, a nieświadomość może skutkować późniejszym rozczarowaniem.

Druga sprawa, jeśli kociak ma być ze schroniska, musicie liczyć się  z konsekwencją jego narażenia w skupisku kocim na różne czynniki chorobotwórcze i późniejszym zachorowaniem lub też mniejszą odpornością takiego kota, pewnymi nawykami i trudniejszym oswajaniem. Poza tym, koty to zwierzęta bardzo wrażliwe na stres.

Życzę powodzenia i zapraszam do lektury części drugiej, gdzie opowiem więcej o zapotrzebowaniu kotów na składniki pokarmowe i o profilaktyce.

Szczenięta ras dużych i olbrzymich mają specyficzne potrzeby żywieniowe które postaram się tutaj przybliżyć.

Za psy ras dużych uznaje się takie, które jako osobniki dorosłe osiągają wagę powyżej 30 kg masy ciała, czyli m.in.: golden retrievery, labradory, owczarki niemieckie. Z kolei do ras olbrzymich zalicza się np.: dogi, owczarki środkowoazjatyckie, rottweilery czy bernardyny.

Od momentu odsadzenia do osiągnięcia dojrzałości, szczenięta psów ras dużych i olbrzymich trzeba karmić w sposób, który zapewni im umiarkowane tempo wzrostu.

Część dużych i olbrzymich ras psów ma skłonność genetyczną do szybkiego wzrostu i jeśli są żywione karmą przewyższającą ich zapotrzebowanie na energię i substancje odżywcze, wówczas tempo wzrostu jest zbyt szybkie. Nie służy to prawidłowemu rozwojowi układu kostnego i może doprowadzić do zaburzeń kształtowania szkieletu. Zarówno nadmiar jak i niedobór energii i składników odżywczych będzie powodował zaburzenia wzrostu kości. Dlatego warto takie psy żywić karmą komercyjną dla psów ras dużych i olbrzymich, odpowiednio dla nich zbilansowaną.

Psy ras dużych i olbrzymich, w porównaniu z rasami małymi, cechuje wolniejsze tempo rozwoju. Juniory ras dużych i olbrzymich osiągają 80% masy ciała psa dorosłego w wieku 18-24 miesięcy, dopiero wówczas kształtuje się ostateczna masa mięśniowa. Często taki wyrośnięty szczeniak, nie obudowany mięśniami wydaje się właścicielom „chudy” i próbują go dokarmiać lub dodawać preparaty witaminowo-mineralne.

Takie działanie rzeczywiście pozwoli zwiększyć masę mięśniową, jednak musicie pamiętać, że układ kostny stanowi oparcie dla mięśni i nie jest jeszcze w tym czasie odpowiednio rozwinięty i nie zdoła utrzymać zwiększającej się zbyt szybko masy mięśniowej , co może być przyczyną chorób: kulawizny czy dysplazji.

Jeśli z kolei zwiększycie dawkę tłuszczu w diecie, spowoduje to większą atrakcyjność karmy i większe jej spożycie co może prowadzić do kumulacji niewykorzystanej energii w organizmie w postaci tkanki tłuszczowej. Jest to prosta droga do nadwagi i otyłości. I znowu obciąży to szkielet takiego rosnącego olbrzyma. Taką predyspozycję do nadwagi wykazują np. labradory czy goldeny.

Moja rada:

Skoro już zdecydujecie się na podawanie swojemu pupilowi dobrej jakości suchej karmy, przeznaczonej dla odpowiedniej wielkości psa czy nawet rasy, to nie próbujcie „przedobrzyć”. Możecie bowiem w ten sposób bardziej zaszkodzić niż poprawić zdrowie i wzrost psa.

Żywienie szczeniąt w okresie wzrostu i rozwoju – praktycznie przez cały czas, kiedy są one szczeniętami, do momentu osiągnięcia wieku dorosłego – ma istotny wpływ na ich zdrowie w wieku dorosłym. Problemy zdrowotne zwierząt w dorosłym życiu mogą być konsekwencją nieprawidłowego żywienia w okresie szczenięcym. I dlatego głównym celem żywienia szczeniąt jest zapewnienie im zdrowia w życiu dorosłym.

Dieta ma podstawowy wpływ na prawidłowy rozwój zwierzęcia i na jakość jego zdrowia, kształtuje jego układ odpornościowy, szybkość wzrostu i rozwój układu kostnego. Okres wzrostu szczeniąt to czas dużych wymagań i trzeba wtedy uwzględnić nie tylko uwarunkowania genetyczne, regulację hormonalną, opiekę zdrowotną ale też odpowiednie żywienie.

Szczenięta nie będą mogły się prawidłowo rozwijać i nie osiągną optymalnych rozmiarów, jeśli nie dostarczymy im odpowiedniego pokarmu dobrej jakości. Celem żywienia szczeniąt jest zapewnienie im optymalnych warunków wzrostu i ograniczenie ryzyka wystąpienia np. chorób układu kostnego czy otyłości.

Najczęściej popełniane błędy żywieniowe

• Nieprawidłowy dobór karmy (karmy niskiej jakości, niedostosowane do wieku, rasy czy szczególnych potrzeb żywieniowych)
• Zbyt duże porcje podawane „na raz”
• Przekarmianie szczeniąt
• Stały dostęp do pożywienia
• Zbyt rzadkie karmienie
• Dokarmianie „ludzkim” jedzeniem i smakołykami

Czas spędzony przy matce

Zacznijmy zatem od początku…

Kiedy szczenię się urodzi i jest zdrowe, wówczas zaraz po znalezieniu brodawki gruczołu sutkowego matki zaczyna ssać. Młode takie są ruchliwe i aktywne, odszukują sutki matki kierując się bodźcami termicznymi i zapachowymi. Bardzo ważne jest, aby małe oseski w ciągu 24-36 godzin po urodzeniu ssały i wchłonęły przeciwciała z siary matki. Siara obok przeciwciał zawiera również związki przeczyszczające, które umożliwiają usunięcie smółki czyli oddanie „pierwszego kału”. Generalnie przez pierwsze 2-3 tygodnie życia szczenięta powinny głównie jeść i spać.

Ssać powinny intensywnie i aktywnie oraz spożywać wystarczającą ilość pokarmu. Jeśli matka jest zdrowa i prawidłowo karmiona, wówczas może zapewnić szczeniętom potrzeby żywieniowe przez pierwsze 3-4 tygodnie ich życia.

Jeżeli z jakiś przyczyn szczenięta nie są najedzone (brak mleka, mleko o niskiej wartości odżywczej, zbyt liczny miot), to objawem tego jest ciągły płacz, wzmożona aktywność, brak przybierania na wadze przynajmniej 10% swojego ciężaru dziennie. Wtedy potrzebne jest dokarmianie albo preparatem mlekozastępczym, albo gotową karmą, jeśli są już wystarczająco duże aby ją tolerować.

W pierwszych dniach życia młode ssą matkę 6-12 razy na dobę. W miarę upływu czasu ssą coraz rzadziej, w drugim tygodniu życia ośmiokrotnie, od czwartego tygodnia życia sześciokrotnie, a pod koniec szóstego tygodnia życia pięć razy w ciągu doby.

Kiedy i jak przestawiać szczenię na karmę stałą?

Ponieważ produkcja mleka u matki spada od około 5 tygodnia po porodzie, to szczenięta wtedy są przez sukę rzadziej i na krótszy czas dopuszczane do ssania. Równocześnie jest to czas, kiedy szczenięta intensywnie przyrastają. Mleko matki już im wtedy nie wystarcza na pokrycie potrzeb prawidłowego rozwoju ich organizmu i trzeba rozpocząć podawanie szczeniętom dodatkowej, łatwo przyswajalnej karmy stałej obok mleka matki.

Kiedy szczenięta mają dwa tygodnie, można zacząć rozkładać w ich pobliżu pojedyncze kulki suchej karmy. Maluchy jeszcze wtedy ich nie zjedzą, ale będą już kojarzyć zapach i w pewnym momencie przekonają się, że służą do jedzenia.

Przechodzenie z mleka matki na pokarm stały musi się odbywać stopniowo. U ras małych zaczynamy od 3 tygodnia, u większych od 4 tygodnia życia. Na początku dokarmiania szczeniąt nową karmę podajemy raz dziennie, stopniowo zwiększając ilość posiłków stałych w miejsce mleka do 4-5 w wieku 5-6 tygodni.

Rozpoczynając podawanie pokarmu stałego, należy zaoferować szczeniakowi dobrej jakości karmę dla psów rosnących, rozmoczoną w wodzie do konsystencji gęstej papki.

Pokarm należy umieścić na płytkim naczyniu. Można dodatkowo zachęcić psa do jedzenia przez podanie mu jedzenia na palcu. Jeżeli szczenięta dobrze radzą sobie z jedzeniem papki, należy stopniowo ograniczać ilość wody i stopniowo przechodzić na karmę suchą, bez namaczania.

Odsadzanie szczeniąt

Szczenięta można odsadzać od matki, kiedy nauczą się samodzielnie jeść i pić. Większość szczeniąt odsadza się od matki między 7 a 8 tygodniem życia w zależności od rasy i wielkości psa. Jeśli szczenię zostanie zbyt wcześnie odsadzone od matki i reszty rodzeństwa, może być narażone na niedożywienie i zaburzenia zachowania w późniejszym życiu. Dlatego zasada jest taka, że nie powinno się odsadzać szczeniąt zanim nie skończą przynajmniej 6 tygodni i nawiążą bliski kontakt z człowiekiem.

Kupując szczenię pamiętajcie, aby dowiedzieć się od hodowcy, czy poprzedniego właściciela, co dostawało do jedzenia, ponieważ ważne jest, aby nowo kupione szczenię było karmione w ten sam sposób przez pierwsze 7-14 dni. W tym czasie stopniowo przestawiamy pupila na żywienie, które chcemy mu wprowadzić na stałe.

Jeśli natomiast nie wiecie, czym szczeniak był żywiony, wówczas radzę zacząć od niewielkich porcji, rozłożonych na kilka podań w ciągu doby, dobrej jakości, w pełni zbilansowanej suchej karmy i stopniowo w ciągu kilku dni przejść na pełną dawkę pokarmową.

Na co zwrócić uwagę przy doborze karmy?

Podstawą w żywieniu rosnących szczeniąt jest dostarczenie im odpowiedniej ilości energii i substancji odżywczych a jednocześnie unikanie zbyt szybkiego tempa wzrostu. Odpowiednia karma zapewnia właściwą ilość substancji odżywczych i energii w objętości łatwej do spożycia i przyswojenia przez szczenię. Wszelkie dodatki, resztki ze stołu i inne „dobroci” nie są wskazane, ponieważ mogą łatwo sprawić, iż szczenię stanie się wybredne. Takie nieprawidłowe żywienie może wywołać niedobory lub nadmiary żywieniowe.

Ważne jest aby w żywieniu szczeniąt wykorzystywać pokarm o optymalnej strawności i wysokiej wartości biologicznej. Taką wytyczną tolerowania nowej karmy jest konsystencja kału, który nie powinien być rzadki ale zwarty.

Karma dla szczeniąt po odsadzeniu powinna zawierać co najmniej 80% składników strawnych, w tym 25% białek, 7% tłuszczu. 3850 kcal energii na 1 kg masy ciała, mniej niż 5% włókna, 1-1,8% wapnia , 0,8-1,6 fosforu, z większą zawartością wapnia niż fosforu.

Jak prawidłowo karmić szczeniaka?

Nawyki żywieniowe kształtujemy u szczenięcia od wczesnego wieku. Bardzo ważne jest, żeby szczenię od samego początku było karmione karmą dobrej jakości, o regularnych porach. Dodatkowo, bezwzględnie trzeba pupilowi zapewnić stały dostęp do świeżej wody. Zarówno karma jak i woda powinny być podawane w czystych miskach.

Po odsadzeniu od matki szczenię należy tak żywić, aby uzyskiwało umiarkowane tempo wzrostu właściwe dla danej rasy. Szczeniak nie może mieć dostępu do karmy cały czas, karma nie może być w misce ciągle a dostęp do niej nie może się odbywać na zasadzie „do woli” i kiedy chce! Jest to jeden z podstawowych błędów popełnianych przez właścicieli. Na spożycie porcji karmy szczenię powinno mieć około 20 minut. Później sprzątamy resztę pokarmu.

Szczenięta od chwili odsadzenia do 4-6 miesiąca życia (rasy olbrzymie do 9) najlepiej jest karmić przynajmniej 3 (3-5) razy dziennie w równych porcjach i równych odstępach czasu. Później, w wieku 7-9 miesięcy, szczenięta przestawiamy na żywienie dwa razy dziennie o stałych porach.

Żywienie zbyt dużymi porcjami na raz lub podawanie posiłków o różnych porach, rozregulowuje działanie przewodu pokarmowego i sprawia, że nawet dobra karma jest gorzej przyswajana i predysponuje do schorzeń metabolicznych i rozwoju otyłości. Podstawowa zasada jest taka, że w żywieniu szczeniąt odsadzonych jest lepiej, żeby szczenięta były nieznacznie niedożywione niż przekarmione.

Gotowe karmy dla szczeniąt (oczywiście dobrej jakości) są dostatecznie dobrze zbilansowane i podawanie szczeniętom dodatkowych porcji mięsa lub resztek pokarmowych czy dodatków mineralno-witaminowych jest niewskazane i może doprowadzić zarówno do niedoborów jak i nadmiaru pewnych składników.

Pamiętajcie, że prawidłowe żywienie szczeniąt jest niesamowicie istotne , ponieważ popełnionych błędów żywieniowych na tym etapie życia psa nie da się naprawić. Błędy żywieniowe szczeniąt odbijają się na zdrowotności dorosłego psa, mają wpływ na rozwój układu odpornościowego, na zdolność do rozrodu, są powodem nieprawidłowego ukształtowania flory przewodu pokarmowego, nieprawidłowego wchłaniania lub otyłości.

Jaki z tego wniosek? Na żywieniu szczeniąt nie można oszczędzać!

W kolejnej części – żywienie szczeniąt dużych ras oraz rola wapnia w żywieniu szczeniąt.

Koniecznie pamiętajcie, że szczepić należy zwierzę zdrowe i wcześniej odrobaczone, ogólnie w dobrej kondycji. Nie może być to zwierzę niedożywione, z niedoborami, ani takie, które przebywa w złych warunkach, czy jest poddane sytuacjom stresującym.

Tydzień po szczepieniu powinien być czasem kwarantanny – czyli jak najmniej kontaktu z innymi zwierzętami, zwłaszcza z chorymi lub nieszczepionymi. Szczepienie musi się „przyjąć” i szczenięciu trzeba dać czas na uodpornienie się.

Cykl szczepienia szczeniaka

Cykl szczepień powinien się odbywać w następującym porządku:

• pierwsze szczepienie w wieku skończonych 6 tygodni (6-8 tydz.)
• drugie szczepienie w wieku skończonych 9 tygodni (9-11 tydz.)
• trzecie szczepienie w wieku skończonych 12 tygodni (12-14 tydz.)
• szczepienie przeciwko wściekliźnie w wieku 12 tygodni i później.

Psy szczepimy między innymi przeciwko parwowirozie, nosówce, chorobie Rubartha,kaszlowi kenelowemu, koronawirozie, leptospirozie.

Szczepienie przeciwko wściekliźnie jest OBOWIĄZKOWE.

Choroby

Parwowiroza – krwotoczne zapalenie żołądka i jelit, bardzo niebezpieczne dla życia szczenięcia.
Szczególnie wrażliwe są rasy: doberman, rottweiler, labrador, owczarek niemiecki, american pitbull terier, yorkshire terier.

Nosówka – choroba wirusowa dająca objawy ze strony układu oddechowego, pokarmowego i nerwowego, również bardzo niebezpieczna.

Choroba Rubartha – zakaźne zapalenie wątroby.

Kaszel kenelowy – zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli, gdzie wirusy uszkadzają nabłonek układu oddechowego i sprzyjają wtórnym, bakteryjnym zakażeniom.

Skutki uboczne szczepienia szczeniaka

Po szczepieniu zwierzę może niekiedy wykazywać pewne zaburzenia. Może wystąpić delikatny odczyn na skórze w miejscu iniekcji, objawy posmutnienia, senności, przejściowa utrata apetytu. Odczyn po szczepieniu generalnie nie stanowi zagrożenia dla zdrowia zwierzęcia i nie wymaga specjalnej interwencji lekarskiej. Zaniepokoić Was powinny biegunka czy wymioty, wówczas należy niezwłocznie kontaktować się z lekarzem weterynarii.